Sulęcińskie Stowarzyszenie Przyjaciół Historii "DENAR": Przedwojenny Sulęcin

1. Zdjęcia lotnicze z lat 30.

2. Ratusz lata 1900-1940 (aktualnie nie istnieje).

Sulęciński ratusz został wybudowany w latach 1849-51. kiedy miasto było stolicą powiatu torzymskiego (Kreis Sternberg). W 1852 r. Sulęcin stracił status miasta powiatowego na rzecz Ośna Lubuskiego (niem. nazwa Drossen), zaś w 1873 r. powiat został podzielony na wschodniotorzymski i zachodniotorzymski. Siedziba władz miejskich Sulęcina przetrwała niespełna sto lat. Została spalona 2 lutego 1945 r. po zajęciu miasta przez czerwonoarmistów. Radzieccy żołnierze zniszczyli m.in. cześć zabudowań oraz uszkodzili gotycki kościół pw. Św. Mikołaja, wybudowany w XIV w. przez templariuszy. Po wojnie ruiny ratusza zostały rozebrane, zaś cegły zostały wykorzystano przy odbudowie Warszawy. Obecnie znajduje się tam plac im. Czarnieckiego. źródło. www.gazetalubuska.pl

3. Breitestrasse - ul, Kościuszki, na pierwszym zdjęciu przetrwały tylko 3 budynki - dwa na końcu ulicy w tle (aktualnie to ul. Wiejska), i ostatni z rzędu po lewej stronie (prawie nie widoczny na fotce)

4. Kościół św. Mikołaja jest budowlą orientowaną, jednonawową, salową, z drewnianymi stropami (po zawaleniu się w czasie wojny gotyckiego sklepienia) oraz z wieżą do zachodu. Budowę fary datuje się na koniec XIV w. W XVI w. została przejęta przez ewangelików, i nastąpił rozkwit kościoła: świątynia wyposażona została w dzwon o średnicy 40 cm, a w 1629 r. wybudowano prospekt organowy. W 1655 roku istniejący ołtarz główny rozbudowano, a w następnym 1656 roku wzniesiono przybudówkę. W 1660 roku kościół otrzymał kolejny dzwon, o większej średnicy 90 cm. W 1729 roku nadbudowano wieżę, wieńcząc ją hełmem naczółkowym. W 1855 roku kościół otrzymał kolejny dzwon o średnicy 105 cm. W latach 1899 – 1900 dobudowano klatkę schodową po północnej stronie wieży oraz przedsionek północny. Odnowiono też tynki wewnętrzne, wykonano nowe stalle według zachowanych gotyckich wzorców, także zbudowano boczne, typowe dla kościołów ewangelickich części empory organowej oraz odrestaurowano ołtarz. W czasie działań II wojny światowej kościół został bardzo zniszczony. Zawalone zostało m. in. sklepienie, przykrywające nawę i prezbiterium, zniszczona została więźba i zburzone ostatnia kondygnacja wieży i korona murów obwodowych. Elementy zabytkowego wyposażenia zostały częściowo wywiezione, a częściowo zniszczone i rozkradzione, bowiem obiekt był bezpańską ruiną. Do prac naprawczych przystąpiono już w 1947 roku. W ramach remontu wykonano: uzupełnienia ścian obwodowych i cokołów, sklepienia Kleina, zwieńczenie wieży i jej hełm, tynki wnętrza, więźbę dachową i pokrycie dachu, szalunek stropów, stolarkę okienną i drzwiową. W listopadzie 1951 nastąpiło uroczyste poświęcenie kościoła. W 1952 roku kontynuowano wyposażanie kościoła, m. in. zakupiono kopię obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Około 1966 roku przebudowano prezbiterium i wyłożono posadzkę marmurem. Niestety, nie zachowało się dawne, bogate bogate wyposażenie: malowidła ścienne z XV w., gotycki ołtarz główny, barokowe sprzęty, cenne paramenty liturgiczne. Obecnie z historycznego wystroju zachowały się jedynie tablice nagrobne i epitafijne z końca XVIII i początku XIX w. źródło:fotopolska.eu